Mało znana starodawna legenda opowiada historię stada orląt, które zasłoniły słońce podczas gdy ich ojciec, Jupiter, wszechmocny ale kapryśny bóg, przyglądał się jego ulubionej nimfie. Bóg Jupiter, będąc tym bardzo zirytowany, cisnął piorunami w nieroztropne stado. Orlątka, zostały przemienione w skowyczące suki i z przerażającym hukiem spadły do Morza Tyrreńskiego, który przeraził wszystkich żeglujących wtedy na tamtych wodach. Kiedy matka orlątek wróciła do gniazda na górę Olimp i zobaczyła je puste, wściekła się na boga za jego przesadną złość. Poprosiła by zostawił ją w spokoju, samą by mogła umrzeć z bólu spowodowanego utratą orlątek, lub gdyby to było możliwe zważywszy, że byli bosko urodzeni, pozwolono jej pójść, poszukać ich i z nimi pozostać. Jupiter, poruszony prośbą płaczącej matki, pozwolił jej opuścić Olimp. Lecąc dniem i nocą, prowadzona przez swój niezawodny instynkt macierzyński, orlica leciała w kierunku miejsca niedoli jej maleńkich orlątek. Martwiąc się i odczuwając zmęczenie po długim locie, zdecydowała się na odpoczynek i tak zaczęła obniżać swój lot. Wtedy zobaczyła jasne znaki świadczące o tym, że jej orlątka zostały znalezione w wodach poniżej. W tym szczęściu orlica ośmieliła się gardzić jupiterem, mówiąc że tylko ona była w stanie odnaleźć swoje kochane dzieci a nie złośliwy bóg. Niestety, bóg poczuł się urażony i znów cisnął piorunami aby tym razem ukarać, zarozumiałą matkę. Światło błyskawicy uderzyło w biedną matkę natychmiast, złamało jej silne skrzydło oraz rozpruło brzuch ukazując straszną otchłań. Mszcząc się, Jupiter pamiętał jednak o swojej obietnicy i aby jej nie łamać, pozwolił nieszczęśliwej matce wylądować nad brzegiem morza tyrreńskiego. Głowa orlicy, w zetknięciu z lądem, zamieniła się w niedostępną skałę, jej brzuch uformował się w wysoki grzbiet. Jedynie ryby, fale rozległego morza i przerażone syreny mogły przedostać się na tę skałę. Stado orląt zaniepokojone straszliwym hukiem, pozostało w całkowitym bezruchu. Wtedy Bóg zamienił je w ostre skały zdolne do emitowania dźwięków szczekania, które razem z krzykiem z bólu matki wydawany jest jako ostrzeżenie dla każdego, kto miał zamiar sprzeciwić się bogu. Stało się tak wedle życzenia kapryśnego Jupitera, który poruszając głową i wzdymając policzki powoduje trzęsienie Olimpu, a to miejsce niedostępnych, ostrych skał zostało nazwane Scilla. Ta legenda powstała być może przez fakt, że Scilla znajduje się na jednej z najbardziej skalistych części Tyrreńskiej linii brzegu, na początku Cieśniny Mesyńskiej, tak jakby była posterunkiem na straży mającym kształt orła. W rzeczywistości wielu ludzi widzi to jako orła krążącego nad zielonym polem, podczas gdy inni jako orła lądującego delikatnie na morzu. Jego rozpostarte skrzydła zbierają pieszczotliwe fale mitycznego morza, okazała głowa wznoszona jest dumnie w górę, a haczykowaty dziób wysunięty do przodu ze ściany klifu tak aby przełamać prądy i rzucić wyzwanie potężnym falom przybrzeżnym podczas sztormu. Reszta ciała oraz ogon przybrały formę płaskowyżu, który stopniowo opada do stóp ostatnich apenińskich wzgórz, tworząc schronienie dla miasta. Każdy kto patrzy uważnie na krajobraz Scilli widzi, że skrzydło złamane przez Jupitera w legendzie, widać w punkcie gdzie woda spływa w dolinę Livorna. Ten wąski wąwóz przerywa płaskowyż i stanowi granicę miasta z obszarem Bastia i ma swoją kontynuację na terenie Lutra ; „spotykają się tu natura i legenda, mieszając się ze sobą tak mocno, że tworzą jedyną taką topografię legendarną i mityczną po prostu unikatową.

Scilla Scilla jest nadmorskim miastem w prowincji Reggio Calabria. Jej położenie geograficzne w Cieśninie Mesyńskiej powoduje, że znajduje się ona w centrum wszystkich dobrze znanych terenów tego regionu. Zajmując powierzchnię 43.68 km2, rozciąga się od Costa Viola i morze Tyrreńskie aż po szczyty gór Aspromonte. Włączając odległe miasta z Farazzina, Melia i Solano Superiore, populacja Scylli wynosi 5000. Scilla jest jednym z wartych uwagi miejsc w tej prowincji. Faktycznie, od marca aż do końca października wielu turystów zatrzymuje się tutaj oczarowanych jej łagodnym klimatem, piękną plażą, krystalicznie czystą wodą morską i wspaniałymi podwodnymi widokami. Jest atrakcyjna dla wielu odwiedzających szczególnie dzięki różnorodności tutejszych restauracji. Miasto jest podzielone na 3 części; San Giorgio, Morina Grande i Chianalea, z których wszystkie są zgromadzone wokół zamku stojącego dumnie na skale, spoglądającego poza Cieśninę w kierunku wysp Eolskich. Jest to jeden z wielu punktów widokowych do podziwiania wspaniałych krajobrazów.

Włoskie Podróże