Ze środkowego wybrzeża Kalabrii, szybką łodzią w około 3 godziny dopływa się do archipelagu Wysp Liparyjskich (Eolskich). W programie wycieczkowym po archipelagu, łódź zatrzymuje się na wybrzeżu trzech wysp: Lipari, Vulcano i Stromboli. To przede wszystkim piękno natury wysp powulkanicznych jest główną atrakcją turystyczną, a każda z nich ma odrębną, własną barwę.

Lipari – stolica archipelagu i największa wyspa. Obszar wyspy, to 36,7 kilometrów kwadratowych powierzchni, jej długość mierzy 9,5 kilometrów i odległa jest od wybrzeży Sycylii o 80 kilometrów. Jej najwyższym wzniesieniem jest góra o nazwie Monte Chirica. Na wyspie znajduje się pięć miasteczek: Acquacalda, Canneto, Pianoconte, Quattropani oraz Lipari, które jest centrum administracyjnym wyspy. Miasto zostało wybudowane na wysokiej wulkanicznej skale, na której obecnie znajduje się Rocca del Castello. Wyspy Eolskie zaludnione zostały w początkach IV tysiąclecia przed Chrystusem przez osadników przybyłych z Sycylii. Czynnikiem wpływającym za eksplorację Lipari oraz bogactwem ekonomicznym, był obsydian (czarne powulkaniczne szkło). Minerał ten wykorzystywany był w celach praktycznych, w produkcji ostrzy i różnych narzędzi. W czasach kiedy nie znano żelaza, przy użyciu precyzyjnych ostrzy wykonanych z obsydianu, mężczyźni mogli z dużą precyzją ogolić twarz.W miejskim muzeum odnaleźć można pamiątki z działalności człowieka z przed 3,5 tysiąca lat. Około 2500 roku przed Chrystusem nadchodząca era metali ogranicza zainteresowanie obsydianem i wypiera jego zastosowanie w życiu codziennym. Podczas kończącego się okresu brązu, a początku ery żelaza na Lipari osiedlają się ludzie przybyli z Półwyspu Apenińskiego. Wyrobnicy, którzy podtrzymują istnienie cywilizacji Villanova – wysp. Czas dekadencji, to okres między III a II tysiącleciem przed Chrystusem. Około XVIII wieku przed Chrystusem wyspy stają się punktem kontroli komercyjnego ruchu morskiego przez Cieśninę Messyńską. W XIII wieku przed Chrystusem na wyspy przybywają z Kampanii Ausonowie wraz z legendą o królu Liparo, od którego pochodzi nazwa wyspy Lipari. Nowe migracje Etrusków i Fenicjan wypierają z wyspy Ausonów w VIII wieku przed Chrystusem. Około 580 roku przed Chrystusem wyspę kolonizują Grecy Doryccy z Rodos. Z okresu cywilizacji hellenistycznej do dzisiaj zachowały się kamienne podstawy centrum miasta (agora) oraz teatr. Lipari, które było w przymierzu z Kartaginą przy okazji I wojny punickiej boleśnie odczuwa rzymskie ataki z morza i w 252 roku przed Chrystusem konsul rzymski Kajus Aureliusz oddaje wyspy w ręce Rzymu. W okresie panowania Rzymian wyspy stają się centrum termalnym i wypoczynkowym. Po upadku potęgi rzymskiej wyspy są odizolowane, a czas dekadencji i hegemonii dotyczy okresu dominacji bizantyjskiej i arabskiej. Dopiero ponowny rozkwit życia przywracają Normanowie. Wraz z przybyciem Ruggera założony zostaje Monaster Benedyktyński dedykowany św. Bartłomiejowi, a także wybudowane są nowe fortyfikacje miasta, mury i zamek obronny. W 1131 roku odbudowana zostaje siedziba biskupia oddana biskupowi z Patti (Sycylia). Do 1340 roku przechodząc przez czasy Swewów, Andegawenów i Aragonów, archipelag rozwija się korzystając z przywilejów życia na wyspach, wydawanych przez poszczególnych dominatorów. Od roku 1443 wyspy wchodzą w skład Królestwa Neapolu. Wtedy władzę sprawuje królowa Joanna, a dekretem papieża Bonifacego IX siedziba biskupa została przeniesiona z Patti na Sycylii do Neapolu. Perspektywa spokoju i rozwoju życia na wyspie została przerwana w 1544 roku atakiem wojsk tureckich, na czele których stał Barbarossa. Po jedenastu dniach walk miasta na wyspach zostają kompletnie zniszczone, a miasto Lipari spalone i 8000 mieszkańców wywiezionych na niewolę do Turcji. Król Karol V przyczynia się do zasiedlenia wyspy przez emigrantów Hiszpanii, Neapolu oraz odbudowuje miasta i wzmacnia fortyfikacje. W 1691 roku na wyspie zamieszkuje 10.000 mieszkańców, a od XVIII wieku kończą się najazdy barbarzyńskie. Wyspy rozwijają się bez wojen uczestnicząc w problemach politycznych okresu Dwóch Sycylii. Rocca del Castello – zamek połączony z murami fortyfikacyjnymi z XVI wieku. Kompleks zamkowy od 1946 roku jest terenem wykopalisk archeologicznych. Strefa zamkowa jest najbogatszą częścią miasta, gdzie o zachowane są pamiątki z różnych okresów wyspy. Większa część zamku zajmuje muzeum Eoliano, w którym eksponaty kultury i życia na wyspie sięgają V/IV tysiąclecia przed Chrystusem. Wygląd zewnętrzny zamku pochodzi z okresu hiszpańskiego XVI wieku, w którym umacniano fortyfikacje w obawie przed atakami pirackimi. W najwyższym punkcie wzniesienia obok zabudowań zamkowych znajduje się Katedra San Bartolomeo. Odbudowana w XV wieku na miejscu starej katedry normańskiej i zniszczona w 1544 roku przez Barbarossę. Obecna fasada kościoła, jak i wnętrze, pochodzą z 1761 roku i zachowują styl barokowy. Z okresu normańskiego praktycznie nie zachowało się nic.

Vulcano – antyczna Hiera (Jera), czyli święta, a także Thermessa (gorąca). Posiada dwa wulkany: Gran Cratere oraz Vulcanello. W czasach greckich pięć wulkanów aktywnych. Według Greków była miejscem, gdzie Hefajstos (bóg wojny i ognia) wykuwał zbroję dla mitycznych bohaterów (kuźnia Hefajstosa). Z tytułu tych samych mitów w średniowieczu uważano wyspę za przedsionek Hadesu i królestwo umarłych. Wyspa Vulcano położona jest najbliżej wybrzeża Sycylii. Najprawdopodobniej tutaj zatrzymał się Odys uciekający z wyspy jednookich cyklopów (Sycylii), gdzie królował Eol, bóg wiatrów. Dziś na wyspie skorzystać można z błotnej kąpieli siarkowo – wodorowej, która oczyszcza skórę i „przepędza” boleści reumatyczne (uwaga na biżuterię reagującą z siarką, czernieje po krótkim czasie). Z błota wypłukać się można w morzu, z dna którego wydobywają się pod dużym ciśnieniem, gazy dające efekt naturalnego jacuzzi (temp. błota ok.50 stopni, w miejscach wybijających tzw. fumaroli do 70 stopni, nie odnotowano oparzeń ciała).     

Stromboli – antyczna Strongle, czyli rotonda (okrągła). Pierwsi stali osadnicy przybyli w epoce brązu, jednakże olbrzymia erupcja w 1930 roku zniszczyła ślady wcześniejszej działalności człowieka na wyspie. Losy wyspy zawsze były uzależnione od aktywności wulkanu. Dziś także jest aktywny, mierzy 926 m n.p.m., a głębiny morskie okalające wyspę sięgają 1200 metrów głębokości. Wyspa mierzy 12 kilometrów kwadratowych powierzchni i oddalona jest od Lipari 22 mile na północny wschód. Na wyspie są dwa miasteczka: San Bartolo (północ) i na uboczu tego samego kierunku mniejsza Ginostra. Wyspa liczy około 400 osadników, głównie rybaków. Erupcje odczuwalne są średnio co 30 minut.

Najtańszymi pamiątkami z Wysp Eolskich będą ich naturalne minerały, które wystarczy podnieść z ziemi. Z Lipari obsydian, który za grosze można kupić od chłopców sprzedających na uliczkach miasta. Z Vulcano bez problemu można zabrać kawałek siarki, a ze Stromboli szaro-grafitowy pumeks, który leży na plaży.

Włoskie Podróże