Ferrata dedykowana jest czterem ratownikom Górskim, którzy zginęli tragicznie pod lawiną w dolinie Val Lasties w grupie Sella. Podczas wieczornej akcji ratowniczej w poszukiwaniu zaginionych turystów, wieczorem 26.12.2009 roku spadła na nich śmiertelna lawina. Ferrata wytyczona jest obok ścian Maerins w dolinie Valle San Nicolo i zawieszona jest na dwóch olbrzymich pilastrach nazwanych – „bliźniakami”.
Dojazd – z miasteczka Pozza di Fassa asfaltową drogą w stronę Malga Crocifisso i dalej w lewo około 500 metrów do małego Mostu nad rzeczką Rio San Nicolo.
Dojście – od mostu leśnym szlakiem do krzyżówki szlaków wybierając kierunek Buffaure. Dalej cztery zakosy i w łącznie 20 minut od auta dochodzi się do podstawy ferraty.
Na ścianie skały umocowana jest tablica upamiętniająca czterech ratowników: Diego Perathoner, Erwin Riz, Alessandro Dantone i Luca Prinoth oraz datę inauguracji ferraty: 04.07.2010. Pomysł realizacji ferraty powstał około dwa lata wcześniej. Szlak ten opiera się na zapomnianej ferracie z I Wojny Światowej używanej przez żołnierzy na linii frontu w Grupie Marmolady. Ferrata jest uzupełnieniem istniejących historycznych ferrat i ubezpieczonych szlaków w tej części Dolomitów. Należą do nich ferraty zawieszone na graniach Monzoni, Costabella i Col Omert.
Ferrata - szlak odcinkami nad wyraz eksponowany i wręcz akrobatyczny, który zmusza w jego pokonywaniu użycia przede wszystkim techniki wspinaczkowej i nie pomyli się ten, kto użyje butów do wspinaczki. Nie znaczy też, że po przejściu tej ferraty stajemy się mistrzami i pożeraczami ścian. Wspinaczka zaczyna się wewnątrz skalnego komina i od początku daje do zrozumienia, że wymaga dużego doświadczenia i wytrzymałości ramion. Niewiele jest tutaj miejsca na stopy, lub wcale. Po pierwszych 30 metrach walki w pionowym kominie lina prowadzi na eksponowany trawers, który wzbogacony jest dodatkową dosyć chwiejną liną na oparcie nóg. Skała w tym miejscu jest wilgotna i utrudnia wyczucie „tarcia” ściany. Po przejściu trawersu urozmaiconego w różne stopnie pochyłów można chwilkę odpocząć na niewielkim, panoramicznym tarasie. Dalej zaczyna się dosłownie akrobacja Maerins, na przewieszonych trawersach i w wertykalnych kominach dochodzi się do leśnego i nawet trochę nudnego odcinka - hm...ferratki. Leśnym przejściem dochodzi się do olbrzymiego komina, gdzie zaczyna się drugi etap wspinaczki. Droga prowadzi lewą częścią ściany cały czas z trudnymi i bardzo trudnymi pasażami, aż do zielonej niszy, w której znajduje się „księga szczytu”. Można wpisać do książki swój trud i ruszyć na ostateczny podbój żelaznej drogi. Ferrata kończy się na zielonym płaskowyżu Buffaure, skąd w dwie minut y dochodzi się do schroniska Rifugio Baita Cuz.
Przewyższenie i czas drogi: 5oo metrów drogi, czas przejścia ok. 2 ,5 godzin.
Zejście: – szlakiem do Valle San Nicolo, który prowadzi z tyłu Maerins (ok. 1 godz.)
- szlakiem stoku narciarskiego do Malga Crocefisso (ok. 1,5 godz.)
- zjechać kolejką górską do Meida – przyczółek miasta Pozza di Fassa
Sprzęt: kask, uprząż biodrowa, lonża (lepiej krótsza), dodatkowo kawałek taśmy zakończonej karabinkami aby zabezpieczyć się w razie odpoczynku na ścianie, buty najlepiej typowo ferratowe na miękkiej gumie lub wręcz do wspinaczki.
Stopień trudności: ekstremalnie trudna. Ze względu na długość odcinków bardzo atletycznych klasyfikowana, jako najtrudniejsza w Dolomitach. Trudniejsza od: Costantini na Moiazza (nawet jeśli ta jest drogą dłuższą), Piazzetta na Piz Boe, Stella Alpina na Punta Agner , czy Sci Club 18 na Falorii, od bliskiej sobie Kaiserjager na Col Ombert, Pertini Stevia, Tomaselli na Punta Fanes oraz od Pisetta na Dain Piccolo, która znajduje się w marginesie obszaru Dolomitów.
Włoskie Podróże
