Między szczytami doliny Val di Fassa, Szkocka krowa (Higlands – pochodząca z „wysokiej ziemi”) odnalazła swoją nową ojczyznę. Natura obdarzyła bydło szkockie niewiarygodnym urokiem. Któż mógłby oprzeć się długiej, zaczesanej na bok grzywce, pięknym, imponującym rogom i puchatemu futerku? Krowy rasy szkockiej okazują swoim opiekunom wiele zaufania i krowiej miłości. Uwielbiają drapanie i tarmoszenie bujnej sierści. Reagują na głos właściciela, przychodzą jak sfora psów, potrząsając grzywkami i odsłaniając raz po raz ciekawskie oczy. Mimo nieodpartego uroku rasy należy pamiętać, że nie są to maskotki. Łatwo płoszą się, a zestresowane potrafią kopnąć. Ujmujący wygląd i łagodne usposobienie stanowią wrodzone cechy tej rasy bydła, na które człowiek nie wpłynął selekcją. Bydło szkockie to zwierzęta odporne na choroby i kaprysy aury. Przebywają stale na świeżym powietrzu, bez względu na porę roku. Do szczęścia potrzebują jedynie schronienia przed wiatrem , zadaszonego legowiska zimą oraz odrobiny cienia latem. Okrywa włosowa składa się z długich włosów okrywowych i krótkiej „wełny”. Sierść stanowi warstwę izolacyjną i przeciwdeszczową. Krowa cieli się z powodzeniem aż do 18-20 roku życia. Byk starzeje się dopiero w wieku 13-15 lat. Krowy mają wyjątkowy instynkt macierzyński i dbają o swe pociechy z czułością. Mięso jest miękkie, chude, soczyste i szlachetne w smaku. Przypomina nieco dziczyznę. Pachnie sianem i ziołami pastwiska. Tajemnicą wyjątkowych walorów smakowych jest powolny, naturalny przyrost tkanki mięśniowej (24-36 miesięcy), bez udziału odżywek ani hormonów w paszy. Tylko naturalne pożywienie daje mięso o niskiej zawartości tłuszczu i cholesterolu. Porównanie zawartości cholesterolu i tłuszczu z innymi gatunkami mięsa:

Włoskie Podróże