Symbolem miasta Arco jest położony na wzgórzu Zamek, a jego oblicze zostało uwiecznione na sławnej akwareli Albrechta Dürera – „Widok na Arco”, wykonanej w 1495 roku i eksponowanej w Luwrze w Paryżu. Z centrum miasta wznoszącym się w górę szlakiem wśród gaju oliwnego, w piętnaście minut dochodzi się do Zamku. XII wieczny splendor, niegdyś ufortyfikowanego grodu, otoczonego murami i zwieńczonymi basztami, dzisiaj przedstawia się tylko we fragmentach pozostałych ruin. Wzgórze zagospodarowane było już w czasach migrujących ludzi z epoki brązu i żelaza i sprawowało funkcję schroniska. Pierwsza zabudowa fortyfikacyjna mająca na celu kontrolę nad północną częścią Doliny Sarca pochodziła z VI – IV wieku przed Chrystusem, była wtedy ważnym punktem strategicznym dla Etrusków i Rzymian, gdzie podczas prac archeologicznym odnaleziono kamień wotywny dedykowany antycznemu bóstwu, Bergino (pogański bóg chleba i płodów rolnych). Nazwa Arco pochodzi z łacińskiego słowa „arx”, co oznacza forteca i właściwie od około 1000 roku miasto, jak i Dolina Sarca, były na szlaku przemarszu wojsk idących z północy w kierunku Niziny Padańskiej. Wolne powstające w tamtym okresie państwa - miasta fortyfikowały okoliczne wzgórza, tak jak Arco. Od 1124 roku Zamek przechodzi pod opiekę książąt z Arco, a w dziejach historii jest świadkiem batalii o w wpływy geopolityczne między Republiką Wenecką a Księstwem Viscontich oraz z Biskupstwem Trydentu. W wieku XIII o miejsce to walczyły ościenne bogate rody Sejano z miejskimi władcami, a w XVI arcyksiążę Tyrolu Ferdynand II zajmuje wzgórze i jego kompleks architektoniczny. W okresie wojny o tron i wpływy Hiszpańskie, francuska armata pod dowództwem francuskiego generała Vendome niszczy Zamek i w sierpniu 1703 roku zamienia całe wzgórze w ruinę. Do osady pod zamkiem prowadziły cztery bramy: dzisiaj widać bramę Transfora, która kiedyś wyposażona była w most zwodzony. Sugestywny jest pejzaż ruin Dolnego Pałacu i twierdzy, czyli Rocca otoczonej stuletnimi cyprysami. Wewnątrz można zwiedzić więzienie, wielką wieżę oraz wysuniętą część fortyfikacji. Perełką tego kompleksu jest Sala Zabaw i znajdujący się w niej cykl fresków pochodzących z XIV i XV wieku, przedstawiający damy grające w szachy. Po Pierwszej Wojnie Światowej część Zamku należąca do gałęzi germańskiej hrabiów z Arco została przekazana włoskiemu skarbowi państwa, lecz w 1927 roku hrabina Joanna z Arco, markiza Bagno, zakupiła go stając się jedyną właścicielką całego kompleksu. W 1982 roku, zamek przeszedł na własność Fundacji Arco i Mantova, której działanie doprowadziło w 1986 do poważnych prac konserwatorskich pozostałych ruin Zamku. Obecnie Zamek jest udostępniony zwiedzającym przez cały rok, a latem zamienia się w scenę wielu interesujących spektakli poświęconych muzyce i poezji.

Włoskie Podróże